Leonardo
2005-07-08 13:00:55 UTC
Aan de waterkant.
SLOEPROEIEN VROEGER EEN NOODZAAK, NU EEN SPORT.
©Helderse Courant, vrijdag 8 juli 2005
DEN HELDER - Waarom de ruim honderdjarige Adelborsten Roei- en
Zeilvereniging in 1976 plotseling 'Panta Rhei' moest heten, is me niet
bekend. 'Alles stroomt', zeiden de oude Grieken, panta rhei.
Ja, en? Alles stroomt en sommige adelborsten roeien. Waarom? "Vroeger was
sloeproeien pure noodzaak. Zo'n beetje al het korte af standvervoer van de
wal naar een voor anker liggend schip ging per roeisloep. Verder waren alle
vóóroorlogse reddingboten roeisloepen. Menig zeeman is door een roeisloep
gered."
Zo begint het jaarverslag 2002 van de A.R.Z.V. het gedeelte over
sloeproeien.
Vroeger was het noodzaak, nu is sloeproeien een veel beoefende sport:
"Het K.I.M. bezit twee moderne en snelle sloepen, de Castor en Pollux. Beide
sloepen worden veel gebruikt door verschillende onderdelen van de marine.
Het K.I.M. heeft ieder jaar zijn eigen sloepenrace, de blauwe wimpel. In
deze wedstrijd roeien de drie jaren tegen elkander en tegen de vaste
bemanning voor de eer en de fel begeerde Blauwe Wimpel."
Maar meestal is er meer, soms véél meer in het sloeproeiseizoen: races als
Harlingen-Terschelling, de Amsterdamse grachtenrace en de Great River Race
op de Theems in Londen. De laatste race gaat over een afstand van 22 mijlen.
'Ondanks de stroom mee toch een zware wedstrijd.' Trouwens die Amsterdamse
grachtenrace mag er ook zijn: 25 km oproeien tegen studenten,
brandweerlieden en bouwvakkers.
Maar gewoon 'thuis' wordt er ook geroeid. Zo werd in 1999 meegedaan door het
sloeproeiteam (12 + 1) aan de vlootschouw op Koninginnedag in de
Binnenhaven, een happening georganiseerd ter ere van de opening van de
nieuwe 'flaneerkade'. Bij het doorlezen van het jaarverslag over 1999 valt
óók op dat vrouwen hun 'mannetje' staan:"De tweede watergeweldenaar is jj.
(jongste jaar) Dirkzwager. Na een lang seizoen keihard getraind te hebben in
de skiff werd zij hiervoor beloond met een uitzending naar de militaire
wereldspelen. Hier heeft zij de nationale kleuren met verve verdedigd en
roeide ze uiteindelijk naar een vijfde plaats!."
Evenementen
Maar als je de jaarverslagen goed doorleest is het toch wel zo dat de
zeilevenementen belangrijker zijn. "In mei 1994 vierde de A.R.Z.V. haar
negentigjarig bestaan met een zeilevenement op het Marsdiep waaraan zo'n 120
zeilers deelnamen. De Marsdiepregatta was een succes en werd tien jaar later
herhaald en bovendien aangevuld met een sloep roeiregatta."
Let wel: aangevuld! Zo staat het letterlijk in het boek 'Het Instituut', dat
ter gelegenheid van het 170-jarig bestaan (1829-1999) van het K.I.M.
verscheen.
In de jaarverslagen wordt gesproken over 'recreatief' zeilen en
wedstrijdzeilen. Wedstrijden in Zeeland en Scheveningen, op liet Amstel- en
Snekermeer, maar ook in Brest en Livorno. De zorg voor transporten van
materieel naar de wedstrijden berust bij de havenmeester, bootsman
Oudenalder. Die heeft ook de zorg voor het onderhoud van de vloot en
loodsen. Ook moet hij zo nu en dan toezicht houden (jawel!) op de 'Groene
Draeck' van Hare Majesteit of op de 'Urania' het opleidingsschip van het
K.I.M. wanneer die afmeren in de Binnenhaven.
En natuurlijk is hij verantwoordelijk voor de 'societeit', nu óók in de
'nieuwe' Atjehloods. Die fraaie, goudbeschilderde naam 'Atjehloods' klopt
natuurlijk niet helemaal. Want die oude, vertrouwde groene Atjehloods is
voorgoed verdwenen. Bovendien heeft de Adelborsten Roeivereniging daar nooit
in gezeten.
Voor zover ik me herinner stond er even ten zuiden van de aloude Atjehloods,
haaks op de Binnenhaven, een krakkemikkig botenhuis van de roeijanus.
Ongeveer op dezelfde hoogte dreven de vlotten van de roeiclub, waarop zich
ook wat onderkomens bevonden. En dat was het. We zouden nu zeggen: een
armoedig zootje. Maar nogmaals: de praat van vóór de oorlog. En wij, kleine
jongens van toen, keken alléén maar met eerbied en ontzag naar die
adelborsten-met-ketting-en-ponjaard, die zo af en toe een uurtje kwamen
roeien in de Binnenhaven achter ons huis. Die tijden zijn voorgoed voorbij.
JAN T. BREMER
SLOEPROEIEN VROEGER EEN NOODZAAK, NU EEN SPORT.
©Helderse Courant, vrijdag 8 juli 2005
DEN HELDER - Waarom de ruim honderdjarige Adelborsten Roei- en
Zeilvereniging in 1976 plotseling 'Panta Rhei' moest heten, is me niet
bekend. 'Alles stroomt', zeiden de oude Grieken, panta rhei.
Ja, en? Alles stroomt en sommige adelborsten roeien. Waarom? "Vroeger was
sloeproeien pure noodzaak. Zo'n beetje al het korte af standvervoer van de
wal naar een voor anker liggend schip ging per roeisloep. Verder waren alle
vóóroorlogse reddingboten roeisloepen. Menig zeeman is door een roeisloep
gered."
Zo begint het jaarverslag 2002 van de A.R.Z.V. het gedeelte over
sloeproeien.
Vroeger was het noodzaak, nu is sloeproeien een veel beoefende sport:
"Het K.I.M. bezit twee moderne en snelle sloepen, de Castor en Pollux. Beide
sloepen worden veel gebruikt door verschillende onderdelen van de marine.
Het K.I.M. heeft ieder jaar zijn eigen sloepenrace, de blauwe wimpel. In
deze wedstrijd roeien de drie jaren tegen elkander en tegen de vaste
bemanning voor de eer en de fel begeerde Blauwe Wimpel."
Maar meestal is er meer, soms véél meer in het sloeproeiseizoen: races als
Harlingen-Terschelling, de Amsterdamse grachtenrace en de Great River Race
op de Theems in Londen. De laatste race gaat over een afstand van 22 mijlen.
'Ondanks de stroom mee toch een zware wedstrijd.' Trouwens die Amsterdamse
grachtenrace mag er ook zijn: 25 km oproeien tegen studenten,
brandweerlieden en bouwvakkers.
Maar gewoon 'thuis' wordt er ook geroeid. Zo werd in 1999 meegedaan door het
sloeproeiteam (12 + 1) aan de vlootschouw op Koninginnedag in de
Binnenhaven, een happening georganiseerd ter ere van de opening van de
nieuwe 'flaneerkade'. Bij het doorlezen van het jaarverslag over 1999 valt
óók op dat vrouwen hun 'mannetje' staan:"De tweede watergeweldenaar is jj.
(jongste jaar) Dirkzwager. Na een lang seizoen keihard getraind te hebben in
de skiff werd zij hiervoor beloond met een uitzending naar de militaire
wereldspelen. Hier heeft zij de nationale kleuren met verve verdedigd en
roeide ze uiteindelijk naar een vijfde plaats!."
Evenementen
Maar als je de jaarverslagen goed doorleest is het toch wel zo dat de
zeilevenementen belangrijker zijn. "In mei 1994 vierde de A.R.Z.V. haar
negentigjarig bestaan met een zeilevenement op het Marsdiep waaraan zo'n 120
zeilers deelnamen. De Marsdiepregatta was een succes en werd tien jaar later
herhaald en bovendien aangevuld met een sloep roeiregatta."
Let wel: aangevuld! Zo staat het letterlijk in het boek 'Het Instituut', dat
ter gelegenheid van het 170-jarig bestaan (1829-1999) van het K.I.M.
verscheen.
In de jaarverslagen wordt gesproken over 'recreatief' zeilen en
wedstrijdzeilen. Wedstrijden in Zeeland en Scheveningen, op liet Amstel- en
Snekermeer, maar ook in Brest en Livorno. De zorg voor transporten van
materieel naar de wedstrijden berust bij de havenmeester, bootsman
Oudenalder. Die heeft ook de zorg voor het onderhoud van de vloot en
loodsen. Ook moet hij zo nu en dan toezicht houden (jawel!) op de 'Groene
Draeck' van Hare Majesteit of op de 'Urania' het opleidingsschip van het
K.I.M. wanneer die afmeren in de Binnenhaven.
En natuurlijk is hij verantwoordelijk voor de 'societeit', nu óók in de
'nieuwe' Atjehloods. Die fraaie, goudbeschilderde naam 'Atjehloods' klopt
natuurlijk niet helemaal. Want die oude, vertrouwde groene Atjehloods is
voorgoed verdwenen. Bovendien heeft de Adelborsten Roeivereniging daar nooit
in gezeten.
Voor zover ik me herinner stond er even ten zuiden van de aloude Atjehloods,
haaks op de Binnenhaven, een krakkemikkig botenhuis van de roeijanus.
Ongeveer op dezelfde hoogte dreven de vlotten van de roeiclub, waarop zich
ook wat onderkomens bevonden. En dat was het. We zouden nu zeggen: een
armoedig zootje. Maar nogmaals: de praat van vóór de oorlog. En wij, kleine
jongens van toen, keken alléén maar met eerbied en ontzag naar die
adelborsten-met-ketting-en-ponjaard, die zo af en toe een uurtje kwamen
roeien in de Binnenhaven achter ons huis. Die tijden zijn voorgoed voorbij.
JAN T. BREMER